Rozdział V

Well it's been a long time, long time now

since I've seen you smile

and I'll gamble away my fright

and I'll gamble away my time

and in a year, a year or so

this will slip into the sea*

  Kłucia w klatce piersiowej zdawały się nie słabnąć. Nie spałam. Czasem leżałam na wznak na wpół świadoma, ale to nie był sen. Wciąż otaczał mnie koszmar. To piekło świata, w którym mnie uwięziłeś. Traciłam siły, próbując codziennie przebić się przez kopułę, która była niezniszczalna, wciąż stabilna i pozbawiająca wszelkich nadziei. Dni snuły się przed moimi oczami. W głowie odtwarzałam zdarzenia sprzed tygodnia. Twoje ramiona i ciepło. Wtedy kojące, tak bardzo pożądane.   

  Stało się coś ze mną, Sasuke. Jakaś cząstka zaczęła nienawidzić cię od samego szpiku kości. To bardzo nieprzyjemne uczucie. Jak ciężka, ciemna maź oblegająca moją krew, moje myśli. I pewnego zimnego popołudnia zauważyłam, że przypominam kogoś, kogo znam. Bo w lustrze dostrzegłam te chore iskry, których, przyrzekam, nigdy wcześniej nie miałam. W głowie utkwił mi tylko jeden cel, do którego mogłabym bez zastanowienia dojść po trupach. Nieważne czyich, Sasuke... 

"Straciłem już orientację, gdzie jesteś. Pamiętasz naszą umowę, prawda?  Nie czekaj do ostatniej chwili. ANBU jest cały czas w gotowości. Nie rób niczego pochopnie, idioto. 


P.S. Nadal uważam, że popełniasz błąd. Potrzebujemy jej. Tutaj.

Siódmy"

 Przeczytałam wiadomość od Naruto setki razy. I choć tak naprawdę nie rozjaśniła ona nic, to wpłynęła na mnie doszczętnie. Ostatnie zdania jak ostry nóż raniły moją duszę i ciało. Nie miałam żadnych wątpliwości, że dotyczyły mojej osoby. 

Jak mogłam opuścić moją wioskę? 
Jak mogłam postawić swoje pragnienia nad jej dobro? 
Wyrzuty sumienia i żale dusiły mnie. Nie wiedziałam, co dokładnie się dzieje, ale rozumiałam, że zawiodłam. Zawiodłam Konohę i Naruto. Przez ciebie.

  Kopuła musiała pojawić się niedawno. Yoi-sama nie pokazała się od ostatniej wizyty, nic, nawet strugi deszczu nie miały prawa przedostać się przez jej powierzchnię.

Nic, poza twoim ptakiem. 

Silne źródło twojej chakry zwabiło go do naszego domu. Zwierzę wtargnęło przez otwarte okno, szukając kogokolwiek, aby zostawić wiadomość. Jego nieufne oczy przyglądały mi się uważnie, gdy odczytywałam tekst i gdy nieświadomie zaczęłam uwalniać swoją chakrę w akcie złości. Zrozumiał, że dotarł do złej osoby. Skierował szpony w moją stronę. 

-Nie musiałaś go od razu zabijać.

-Nie musiał mnie atakować.

-Rozpoznał twoją chakrę, chciał naprawić swój błąd- spojrzałam na ciebie, nie dowierzając. Wtedy dodałeś, tłumacząc zachowanie ptaka:- To tylko zwierzę.

-Właśnie! Przestań więc zawracać mi nim głowę. Był gotowy mnie zabić, a ty pozwalasz sobie na taki durny komentarz. 

Nie odpowiedziałeś. Od niecałej godziny siedzieliśmy w salonie, rzucając jakieś krótkie myśli, zbędne słowa. Nie łudziłam się, że aktualna sytuacja zmusi cię do jakiejkolwiek spowiedzi. Mimo wszystko czułam przewagę. Wróciłeś ranny po kolejnych walkach. Z zaciśniętą szczęką bandażowałeś swoje ramię, wściekle na mnie zerkając.

-Zły?- zapytałam, wstając z miejsca- Na mnie? Bo nie umiecie się dyskretnie kontaktować?

-Uzumaki nie wiedział o tarczy-

-Nawet nie zaczynaj- przerwałam ci, tracąc cierpliwość.-Ostatni raz pytam- podeszłam do ciebie bliżej, moje kolana stykały się z twoimi- Kogo szpiegujesz? 

Patrzyłam na ciebie z góry, mój oddech stał się płytki. Gdy zwróciłeś ku górze swoje ciemne oczy, zauważyłam w nich zmianę. 

Pojąłeś, że to koniec. 

Że nie ukryjesz mnie już przed całym światem i jego okrucieństwem. 

Tajemnice nie stworzą osobnej rzeczywistości, w której będę bezpieczna. 

A mimo to nadal w poczuciu dumy i nieomylności zignorowałeś moje pytanie.

Stwarzałeś pozory, że nadal jesteś w stanie mnie izolować. 

Jakbyś miał coś jeszcze w rękawie.

Ale nie miałeś nic, kompletnie nic, prawda?

 Cicho westchnęłam, zaciskając ręce w pięści. Nie mogłam wrócić do punktu wyjścia. Musiałam znaleźć sposób, aby uwolnić się, wydostać z Kusagakure. Analizowałam wiele planów, jednak każdy, jeden po drugim, odpadały, bo tak naprawdę nie miałam żadnej siły, aby móc nad tobą zwyciężyć. Żadnej. Fizycznej.
I znów nasze oczy się spotkały. I uwierz mi, że ujrzałam wtedy wszystko. Wpatrywałam się bez słowa. Bez możliwości ruchu. 
Słowa sprzed chwili przestały mieć znaczenie.
Moje serce rozdarło się na pół.

Usłyszałam śmiech.
  
  Sasuke, śmieją się z nas. Wszyscy. Słyszysz ich śmiech?
Bo... kto by uwierzył, że istnieje jakaś osoba na tym świecie, która szczerze cię kocha? Ile ludzi wyśmiałoby cię w twarz, że ktoś taki istnieje i jest nią kobietą, porzucana przez ciebie wielokrotnie, ignorowana, doprowadzana do łez tak słonych, że mogłyby palić skórę? I kto byłby w stanie pojąć, że bez żadnej magii i zaklęć ona wciąż jest zaślepiona, że odrzuca zdrowy rozsądek dla jakiegokolwiek kontaktu z tobą? 

  Za to bez wątpliwości każdy zrozumiałby, dlaczego tak łatwo cię znienawidzić. Zbrodniarz, morderca, zdrajca, szaleniec- te określenia wciąż cię prześladują, budują twój wizerunek. Boją się ciebie. Wszyscy.
  Boją się i śmieją. Bo nie rozumieją.
  I nikt nie widzi małego chłopca walczącego z przeszłością. Nikt nie zagląda w głąb twojej duszy i nie dostrzega niezagojonych ran. Nawet ty sam nauczyłeś się już tłumić w sobie uczucia tęsknoty i przynależności. Dziś już nie mówisz głośno, że miałeś rodzinę. Zapominasz o uśmiechu swojej matki, tracisz wspomnienia związane z respektowanym ojcem. Jesteś sam, bez swojego ukochanego brata, w którym pokładałeś za młodu największe nadzieje. Wiesz, że już nigdy nie wrócą. Ich martwe ciała nawiedzają cię w snach i każą żałować, a twój żal to czysty gniew, to oschłość, z którą nikt nie chce mieć do czynienia. Nie chcesz i nie mówisz o sobie otwarcie. Rzucasz tylko spojrzenia, których znaczenia pojmuje niewielu. 
  Jesteś nim wciąż, Sasuke. Tym małym, niewinnym chłopcem, osamotnionym. Bez miłości matki, bez jej czułych oczu, uśmiechu i opiekuńczego wsparcia. Szukający nieświadomie ciepła i ostoi, która odda ci te wszystkie lata bez bliskich. I oni wciąż się śmieją, że nie masz do tego prawa. Że nie ma w tobie chłopca, który tęskni i pragnie. Oni wciąż nie rozumieją.

  Nie znają twoich teraźniejszych celów. Nie wiedzą, że zrobiłbyś wszystko, aby nie stracić nikogo więcej. Nawet wykorzystując moją słabość do ciebie i oddalając od niebezpiecznej Konohy. Nawet łudząc się, że twoja siła będzie odpowiedzią na każdą przeszkodę.  
  Naruto miał rację. Popełniałeś błąd. 
  Chwyciłeś moje dłonie. Tylko szybkie mrugnięcia dzieliły nasz kontakt wzrokowy. Ciemny lód topił się w imponującym tempie. Czułam, że patrzę w oczy obcego mi mężczyzny...
-Sakura, tylko tu będziesz bezpieczna- mówiłeś bardzo powoli, jakby tłumacząc coś małemu dziecku. Nie pozwoliłeś uwolnić moich rąk-Czekaj.
  Nie chciałam czekać. Nie chciałam, abyś znowu przejął kontrolę. Wciąż trwała gra, tańczyłam, jak mi zagrałeś. Musiałam przekonać cię, że wszystko idzie po twojej myśli. Pięć miesięcy ciszy i krótkich spotkań, niszczenie moich marzeń, mojego spokoju. Nawet będąc z tobą, stojąc tuż przy tobie, szczęście zdawało się być nieuchwytne. To był moment, chwila, w której zupełnie zwątpiłam, czy nadal cię kocham. 
-Już dość, Sasuke-kun. Nie chcę tu być. Nie chcę być przy tobie. Muszę wrócić do Konohy. Muszę-
-Jedna wiadomość od tego debila-zacząłeś groźnym tonem, stając na równe nogi. Chwyciłeś mnie za nadgarstki- Jedna wiadomość, abyś zaczęła wmawiać sobie, że ten skończony kretyn wie lepiej, gdzie powinnaś być!
Twoje źrenice rozszerzyły się. Palce zacisnęły się na mojej skórze. Nawet z pomocą chakry nie mogłam się uwolnić.
-Zostaw.
-Posłuchaj uważnie, Sakura- warknąłeś. 
Gdy odwróciłam głowę, chwyciłeś mój podbródek, nie pozwalając mi na jakikolwiek ruch.
-Nie zmusiłem cię w żaden sposób do opuszczenia Konohy, nie zawlokłem cię siłą do ołtarza, nie stawiałem żadnej tarczy przez cztery miesiące, póki miałem pewność, że nikt nie wie, gdzie nas znaleźć. Miałaś swój czas, żeby się określić. 
Spuściłam wzrok. Moje usta były lekko rozwarte, drżały. 
-Konoha da sobie radę bez ciebie. Wystarczy, że jedno z nas ryzykuje dla niej życie. 
Przytakiwałam nerwowo głową. Choć nie mogłam uwierzyć, że kiedykolwiek doczekam się tak nierozsądnych słów z twojej strony. 
-Widzę, jak on na ciebie wpływa- puściłeś mnie, odsuwając się- Wiem, że to cały czas chodzi o niego. Nie o wioskę. 
Czułam, że to znów twoja talia została wyłożona na stół. Nie panowałam nad sytuacją. Ty nie panowałeś nad emocjami. Serce biło mi szybko i mocno. Zauważyłam, że krew przesiąknęła już twój bandaż. 
-Nie wiem, o czym mówisz. 
Wpadasz.
W obłęd.
Krzyczysz i niszczysz cały pokój. 
Nie mogłam słuchać. Nie mogłam pojąć. Widziałam tylko zdemolowane meble, ściany i twoją złość. Nie reagowałam. Obserwowałam z niedowierzaniem na chaos, który tworzysz. 
I bałam się. Jak inni, których spotykałeś.
I znowu słyszałam śmiech. Tych, co twierdzą, że nie zasługujesz.
Ale to ja po chwili objęłam cię rękoma, mając wrażenie, że trzymam małego chłopca. 
I podarowałam ci najpiękniejszy uśmiech, na jaki było mnie stać, aby już nikt nie wytykał cię palcem i abyś wiedział, że nie jesteś sam. Tysiące słów chciały paść z moich ust. Niektóre zupełnie bezsensu, inne dosyć formalne, choć nadal za mało kojące dla nas obojga. Oddychałeś ciężko, zaciskając pięści na materiale mojej yukaty. Moje usta smakowały twoich, czułam żar twojego ciała, twoje ręce na moich plecach, biodrach, pośladkach. Byłeś zaborczy, zachłanny. Chciałeś swojej muzy, kwiatu. Aby posiąść, naznaczyć swoją własność. Tam nie było miłości, nie było już małego chłopca.
  Przerwałam nasz pocałunek i  zacisnęłam nerwowo usta.  
  Nastała całkowita cisza, w której mogło zdarzyć się wszystko. 
  W której nadal wątpiłam, czy cię kocham, czy chcę tu być. 
  Czy to, co wykrzyczałeś wcześniej, mogło być prawdą. 
   

  





------
*Beirut- Nantes


Jak zachowa się Sakura?
Co dokładnie wykrzyczał Sasuke?
Dlaczego wszędzie muszą powstawać same dramy?






ŻARTUJĘ, kochani:))
Mam nadzieję, że rozdział był warty czekania.
Jeśli nie, możecie obwiniać Kishimoto. Ten człowiek roztroił mnie po całości.
Jestem zbyt emocjonalną istotą...
Co słychać, moi mili?
Tęskniłam za Wybielonymi. Cieszę się, że mogłam coś w końcu opublikować.
Czekam na Wasz odzew!
Trzymajcie się <3